Na 2 toch wel zware maanden was het tijd om afscheid te nemen van het vrijwilligerswerk. We hebben vele herinneringen aan mooie momenten maar ook aan zwaardere en moeilijke momenten.
Het was niet altijd even gemakkelijk en bij sommige dingen stelden we ons wel vragen maar het was een ongelooflijk leerrijke ervaring, iets wat ons ongetwijfeld ons hele leven zal bijblijven!
De laatste dagen waren niet zoals we gedacht hadden. Er zijn dingen gebeurd die niet moesten gebeuren. Enkele jongens hebben ten opzichte van ons een grens overschreden, wat wij en de organisatie te ver vonden gaan. Door onze reactie hierop hopen we toch iets veranderd te hebben in de positieve zin.
Park Amboro:Na het vrijwilligerswerk waren we wel toe aan een rustig weekendje weg.
We namen zo weinig mogelijk mee, trokken onze mooiste bottines aan en vertrokken richting Buena Vista; een klein dorpje dicht bij het nationaal park.
Natuurlijk konden we niet verwachten dat we mooi weer hadden, dus besloten we om maar 1 dag in de tropisch regenwoud-achtige omgeving door te brengen.
Het was ongelooflijk mooi, we waanden ons in de film "Apocalypto" (voor degene die hem gezien hebben, voor de anderen zeker doen!).
We zagen oneindig hoge, mooie bomen, tropische vegetatie, papegaaien, verschillende mooie vogels en ja, zelfs enkele aapjes!
Het was een ongelooflijk mooie en ontspannende dag. Na nog een nachtje in Buena Vista keerden we volledig uitgerust terug naar onze Boliviaanse familie om daar onze laatst dagen door te brengen.
Afscheid van onze Boliviaanse familie en santa Cruz:Ze zijn met velen, ze zijn grappig, ze verzorgden ons goed, ze zien ons graag, ze zijn super, ze zijn onze Boliviaanse familie!
Met veel lawaai en zenuwachtig gedoe werden we naar het busstation gebracht. We werden voor het eerst in onze reis met veel tranen uitgezwaaid. Een heel mooi en warm afscheid! We weten dat we vanaf nu altijd welkom zijn. Ze noemen ons hun Belgische dochters, we moeten af en toe nog eens bellen om te laten weten dat we onze verdere busreizen en avonturen overleefd hebben.
Met elk een sjaal als regalo (geschenkje) rijker, lieten we Santa Cruz achter ons.
Een stad waar we toch veel mensen leerden kennen: de familie, Callecruz, de straatkinderen, Sara en Maarten, enkele andere vrijwilligers, de mensen van de supermarkt en het internetcafe en vele anderen.
Reina zorgde voor nog een laatste onvergetelijke herinnering in Santa Cruz! Vallen deed ze al veel maar dit sloeg toch wel alles!
3u voor ons vertrek gingen we met Genesis nog wat laatste inkopen doen. Toen we volgepakt terug buiten kwamen regende het zo hard dat er geen fatsoenlijke weg naar huis meer te vinden was. We liepen op een modderig paadje, plassen ontwijkend, naast een vuil, stinkend beekje. Sarah voorop met de zakken, Reina erachter met Genesis op haar arm, maar niet voor lang... .
Sarah hoorde een gil, draaide zich om en zag Reina, met Genesis nog steeds op haar arm, op haar knieën vallen en in slow motion op haar buik in de beek schuiven, ja ze gingen kopje onder!
Lachen was het gevolg, wij en de mensen die toevallig alles hadden zien gebeuren, kwamen niet meer bij van het lachen. Genesis stond er als bevroren bij... .
Toen de familie ons vuil en doorweekt zagen terugkomen, lagen ook zij strijk!
Een grappiger einde konden we ons niet voorstellen!!
